In Bruges

Zondag wedstrijd gereden in Brugge, zoals voorspeld geen overrompeling, de opkomst was geografisch bepaald: bijna geen volk van Tienen, Jan-Roel uitgezonderd, idem voor Heverlee (enkel Vera Huys). Van Zemst een aantal, 3 als ik mij ni vergis en van Fratelli de volle 1 (ikke). (Correctie: volgens bronnen die het kunnen weten waren er van Zemst minstens 6 renners aanwezig.)

Het peloton werd dus uitgemaakt door Brugge en Zandvoorde. Het weer zal ook wel niet geholpen hebben om iedereen in groten getale naar Het Bloso-parcours te lokken, want over het algemeen was het zeiknat.

Wedstrijdverslagje:
Waren aanwezig:
Sander (Liefhebber)
Jens (Personal trainer)
Audrey (Assistant trainer)

Afstanden:
2500m
1500m
3000m puntenkoers
Américain (ni lachen, da was de naam)

Over de korte afstanden kunnen we kort zijn: Ik heb heel de koers laatst gereden en was op het einde laatst, maar ni echt moe. Wel kletsen verdienend. Het werd pas boeiend op de 3000m. Deelnemersveld bestond over het algemeen uit Brugse jongelingen, Jan-Roel, en vaste waarde Gery. Marieke was het deelnemersveld bij de vrouwen.
Opzet: elke twee ronden sprint voor 2 en 1 punt, laatste ronde 3,2,1 punt. Eerst wa vanachter gehangen, Jens had afgeraden voor de 1ste sprint te gaan. Eén der bruggelingen reed een eindje voor het pak uit bij de 2de tussensprint, bij de bel voor de derde besliste iets in mij om wedstrijd te beginnen rijden (rijkelijk laat op de dag, toegegeven) dus heb ik een versnelling geplaatst. Ik naderde met rasse schreden, maar Gery en Brugse jongere nr 2 waren mee, dus aan de lijn niks verdiend, het pak was nu wel verspreid en ik zat bij de eerste 4. Eindsprint volgens mij zelfs nog over de Gery gegaan (nog is resultaten verifiëren) En dus derde over de meet en zelfs een punt gepakt.
Niet derde in de rangschikking van die koers, want er waren er achter mij met meer punten.

Conclusie: In het vervolg sneller beseffen dat ik in een wedstrijd zit (want ik rij op training nog altijd sneller dan op wedstrijden) zou eventueel tot betere prestaties kunnen leiden.

"Américain" was eigenlijk een soort van hindernissenparcours / aflossing. Iedereen die gereden had werd ongevraagd in groepen ingedeeld, groot was dan ook mijn verontwaardiging. Achteraf was het wel fun, toegegeven. En de cross-categorieverdeling is ook eens iets anders. Team rood was 2de, hoera. En we hebben nog een übercool rood fluovestje meegekregen. Een dag om nooit te vergeten met andere woorden.
Ondanks het weer trouwens een incidentvrije wedstrijd, geen valpartijen, noch waarschuwingen.

Epiloog, het verhaal van de bel:
Na de koers kwam één van de Men In White naar me toe. Mijn eerste reactie: "ikke niks gedaan!" (ge woont of Mechelen, of ge woont ni in Mechelen hé). Wat bleek, de volgende koers is de Manenblusserstrofee in Mechelen, en blijkbaar is het gebruik dat diegene die de volgende koers organiseert de bel mee naar huis neemt. Kleine complicatie: Jens und ich waren de enige vertegenwoordigers van Fratelli, en plus: aangezien ik bij geen mogelijkheid aan eigen vervoer geraakte en in een ultiem symbool van verbroedering tussen RRZ en FTM Jens en ik naar Brugge vervoerd werden door de heer Van De Catseye (dankuwel daarvoor trouwens) was het beltransport enigzins problematisch. Temeer daar ik met mijn fietsken bij den Alain stond, en ik ni direct zie hoe ge een bel op ne mountainbike krijgt. (om de ad rem lezers van "'till my legs give out" voor te zijn: ik had ze rond mijne nek kunnen binden ja...haha mheu)
Maar de redding kwam die dag van de familie Keuleers (eens te meer lid van de sympathieke club uit het Zemstse), die rijden namelijk met een bestelbusje, ideaal voor beltransportatie. Dus hoera! (en dankuwel Walter trouwens).

Conclusie van de epiloog:
Het Zemst VS Fratelli verhaal is al lang passé en eigenlijk zwaar overroepen en wordt alleen hardnekkig in stand gehouden door bepaalde individuen. Ik heb mij alleszins goed geamuseerd in Brugge, eens te meer.