Zemst en zo...

Zaterdag wast koers in Zemst. Ik ging er iets over schrijven, maar heb tot nu toe geen tijd gehad, ondertussen ist dinsdag en ben ik eigenlijk vergeten wat er allemaal gebeurd is. Erm, even denken...

Kim en Matthias zijn gezamelijk tegen de grond gegaan in de laatste ronde van de tweede koers.

Het verhaal: Wendy begon te versnellen, Kim reed achter Matthias en dacht naar buiten langs Matthias te gaan om Wendy te volgen (uiteindelijk waren zij de enige twee bij de senior dames, dus een beetje logisch da ze tégen elkaar reden). Matthias besloot om een onbekende reden ook naar buiten te gaan. Aangezien het fysisch onmogelijk is om met twee op dezelfde plaats te zijn, zijn onderdelen van Matthias met onderdelen van Kim in contact gekomen, waarop de eerste de neergaande beweging inzette. Kim dacht, "shit-fuck, dat komt hier niet goed" (want dat denkt Kim gewoonlijk in zo'n situaties) en zag Matthias in slow motion neergaan "Noooo...wwwww". De opties waren op dat moment:

1) Der los over rijden en radicaal tegen de grond gaan
2) Proberen te redden wat er te redden valt, Matthias toch nog recht houden en held(in) van de dag worden

Kim koos voor het tweede en trachtte Matthias recht te houden, hetgeen resulteerde in een soort van pisteballet dat gracieus was maar helaas weinig succesvol, want zoals het spreekwoord zegt: "Als g'er ligt, dan ligder". Gevolg was, uiteraard en onvermijdelijk, een onzachte aanraking met het glooiend beton der Zemstse piste.




En zo was het seizoen alvast geslaagd begonnen.


Verder het vermelden waard: Wendy heeft haar debuut in de kleuren van Fratelli niet gemist, onze senior dames waren eerste en tweede, ondanks de valpartij van Kim. We zijn dus goed bezig.
Matthias was eerst bij de juniors.
Sandra was eerst bij de liefhebbers-dames.
Der waren nog mensen na mij bij de liefhebbers-heren.
En Lynn kan, als ze wil. Spijtig genoeg wil ze het grootste deel van den tijd ni.

Eervolle vermelding en prijs voor de strijdlust gaat naar ons Nikki, die het ocharme gedurende 25 volle ronden moest opnemen tegen scholieren die drie keer zo groot en twee keer zo breed waren. Dus qua demotivering kan dat wel tellen. Daarom, een dikke pluim voor jou, Nikki!
Een illustratie van dit gegeven volgt nog, als ik eens tijd heb om mij te amuseren met photoshop.

Alles welbeschouwd nog redelijk veel tekst voor een koers waar ik mij weinig van herinner...




Ah btw, just for the record, dees was het honderste berichtje op den blog. Ik heb dus al schandalig veel gezeverd en het ziet er niet naar uit dat dat snel zal stoppen. Voor de trouwe lezers die hier dagelijks passeren, bedankt...allebei.